Η νέα ρύθμιση της Αναστολής του άρθρου 202 παρ.2 Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας

Με το άρθρο 27 του νόμου 4446/2016, ο οποίος επέφερε, μεταξύ άλλων, τροποποιήσεις στη Διοικητική Δίκη, η παράγραφος 2 του άρθρου 202 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, όπως το άρθρο αυτό είχε αντικατασταθεί από το άρθρο 34 του ν. 3900/2010 αντικαθίσταται ως εξής: «2. Ειδικώς επί φορολογικών, τελωνειακών και διαφορών με χρηματικό αντικείμενο, το δικαστήριο μπορεί, με την απόφασή του, να ορίσει ότι το ανασταλτικό αποτέλεσμα δεν καταλαμβάνει τη λήψη ενός ή περισσότερων αναγκαστικών μέτρων είσπραξης ή διοικητικών μέτρων, για τον εξαναγκασμό ή τη διασφάλιση της είσπραξης της οφειλής, επί συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων του αιτούντος, τα οποία αναφέρονται στην απόφαση.»

Με τη νέα διάταξη ναι μεν προβλέπεται και πάλι η δυνατότητα χορήγησης «αναστολής καθ’ εαυτής» στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές και στις διαφορές με χρηματικό αντικείμενο, ωστόσο εισάγεται εξαίρεση στον κανόνα του πλήρους ανασταλτικού αποτελέσματος στις εν λόγω διαφορές. 

Η αιτιολογική έκθεση του νόμου 4446/2016 προσπαθεί να δικαιολογήσει την επιλογή του νομοθέτη στη συγκεκριμένη ρύθμιση αναφέροντας ότι «παρέµενε ασαφές ως προς τι διαφοροποιείται η εξουσία που παρέχεται στο δικαστήριο µε την παράγραφο 1 (αναστολή της προσβαλλόµενης πράξης καθ’ εαυτή) από την αντίστοιχη της παραγράφου 2 του ίδιου άρθρου». 

Εξηγώντας τη νέα ρύθμιση η αιτιολογική έκθεση αναφέρει ότι «παρέχεται στο δικαστήριο η δυνατότητα, είτε αυτεπαγγέλτως είτε µε αίτηµα της Διοίκησης, να ορίσει ότι το ανασταλτικό αποτέλεσµα δεν καταλαµβάνει τη λήψη ενός ή περισσότερων αναγκαστικών µέτρων είσπραξης ή διοικητικών µέτρων για τον εξαναγκασµό ή τη διασφάλιση της είσπραξης της οφειλής, επί συγκεκριµένων περιουσιακών στοιχείων του αιτούντος, όπως ιδίως ακίνητα του αιτούντος, κινητά και απαιτήσεις αυτού εις χείρας τρίτων, κ.ά. Η εξαίρεση από το ανασταλτικό αποτέλεσµα διατάσσεται είτε κατόπιν σχετικού αιτήµατος της Διοίκησης είτε και αυτεπαγγέλτως, όταν από τα στοιχεία της δικογραφίας (π.χ. δήλωση παγκοσµίου εισοδήµατος) προκύπτουν περιουσιακά στοιχεία για τα οποία, κατά την κρίση του δικαστηρίου, η λήψη των ανωτέρω µέτρων δεν συνεπάγεται ανεπανόρθωτη βλάβη του αιτούντος».