Giorgos Kazoleas

του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου To ποινικό είναι το κατ΄εξοχήν δίκαιο που επηρεάζεται, προσαρμόζεται και διαμορφώνεται με βάση τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και σκοπός του είναι η προστασία της κοινωνίας και των δικαιωμάτων των ατόμων που πλήττονται από την προσβολή των εννόμων αγαθών τους. Οι συνεχείς και αυξανόμενες δολοφονίες γυναικών στην Ελλάδα από τους συζύγους/συντρόφους τους συνιστά εκκωφαντικό συναγερμό για την άμεση ανάγκη εφαρμογής της προσαρμοστικότητας αυτής του ποινικού δικαίου στο κοινωνικό δρώμενο, μέσω της θέσπισης αδικήματος γυναικοκτονίας. Η γυναικοκτονία διαφέρει από τις άλλες μορφές δολοφονίας επειδή ακριβώς σχετίζεται με το φύλο, αποτελεί φόνο ανθρώπου επειδή είναι γυναίκα. Συνιστά ειδική πτυχή εντασσόμενη στο ρατσιστικό έγκλημα και ως τέτοια θα πρέπει να προβλέπεται και περιγράφεται στο νόμο.  Η διαφορετική αντιμετώπιση αυτού του είδους της ανθρωποκτονίας όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά αντιθέτως είναι επιβεβλημένη. Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Κων/πολης (Σ

του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου Ο δικηγόρος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την ανάληψη υπόθεσης όταν κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τις ηθικές αρχές του , την αξιοπρέπειά του και τη συνείδησή του. Τόσο ο Κώδικας Δικηγόρων στην Ελλάδα, όσο και οι Κανονισμοί Δεοντολογίας των Δικηγόρων στην Κύπρο παρέχουν το νομικό πλαίσιο στήριξης της επιλογής αυτής. Τι ισχύει στην Ελλάδα To δικαίωμα του δικηγόρου να αρνηθεί την υπεράσπιση συγκεκριμένου κατηγορούμενου σε ποινική δίκη προκύπτει σαφώς από τη διατύπωση του άρθρου 37 του Κώδικα Δικηγόρων (ν.4194/2013). Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου, ο δικηγόρος έχει υποχρέωση να αναλαμβάνει κάθε υπόθεση, εκτός εάν αυτή είναι προδήλως αβάσιμη, δεν είναι δεκτική υπεράσπισης, έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα άλλων εντολέων του ή αντιβαίνει στις αρχές του. Σύμφωνα με την παράγραφο 2, ο δικηγόρος οφείλει να αναλαμβάνει την υπεράσπιση οποιουδήποτε κατηγορουμένου, εφόσον αυτό ζητηθεί από τις δικαστικές αρχές, με την επιφύλαξη της παραγράφου 1. Τους λόγους

του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου Το δικαίωμα πρόωρης αποπληρωμής του δανείου από τον δανειολήπτη κατοχυρώνεται νομοθετικά στο εθνικό και κοινοτικό δίκαιο. Η άσκηση του έχει ουσιαστικά δύο κύριες συνέπειες: Αφενός ο δανειολήπτης καταναλωτής δικαιούται μείωση του συνολικού κόστους της πίστωσης που αποτελείται από τους τόκους και τις χρεώσεις για το εναπομένον διάστημα της σύμβασης. Αφετέρου η τράπεζα δικαιούται εύλογης και αντικειμενικώς αιτιολογημένης αποζημίωσης για ενδεχόμενα έξοδα που έχουν άμεση σχέση με την πρόωρη εξόφληση της πίστωσης, υπό την προϋπόθεση ότι η πρόωρη εξόφληση πραγματοποιείται εντός χρονικού διαστήματος για το οποίο έχει καθορισθεί το χρεωστικό επιτόκιο. (άρθρο 16 παρ.1 Οδηγίας 2008/48 και άρθρο 16 του περί των Συμβάσεων Καταναλωτικής Πίστης Νόμου του 2010). Σε κάθε περίπτωση η αποζημίωση που μπορεί να ζητήσει η τράπεζα, δεν δύναται να υπερβαίνει το 1% του τμήματος της πίστωσης που εξοφλήθηκε πρόωρα, εφόσον το χρονικό διάστημα μεταξύ της πρόωρης εξόφλησης και της συμ

Του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου Στο κυπριακό δίκαιο της παραγραφής έχει επικρατήσει η νομολογιακή θέση ότι για την διάγνωση της παραγραφής ενός αγώγιμου δικαιώματος απαιτείται η επίκληση της παραγραφής της αγωγής από τον εναγόμενο και η παραγραφή δεν οδηγεί σε απόρριψη της αγωγής. «Αν το θέμα της παραγραφής δεν εγερθεί στο δικόγραφο του διαδίκου υπέρ του οποίου ενεργεί ο χρόνος της παραγραφής, τότε η αγωγή προχωρεί κανονικά για εκδίκαση.  Σε περίπτωση διαπίστωσης ότι η αγωγή είναι εκπρόθεσμη, το σωστό διάταγμα που πρέπει να εκδίδει το Δικαστήριο δεν είναι διάταγμα απόρριψης της αγωγής (διότι δεν έχει εκδικασθεί η ουσία του αγώγιμου δικαιώματος) αλλά διάταγμα αναστολής της διαδικασίας», αναφέρει χαρακτηριστικά απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. [1]   Την παραπάνω θέση επιβεβαίωσε με ρητό και σαφή τρόπο και ο Περί Παραγραφής Αγώγιμων Δικαιωμάτων Νόμος του 2012 (66(I)/2012) στο άρθρο 20: «Το δικαστήριο δεν λαμβάνει αυτεπάγγελτα υπόψη την παραγραφή δικαιώματος έγερσης αγωγής» και στο άρθ

Του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου LL.M. Η δυνατότητα των πιστωτικών ιδρυμάτων και διαδόχων τους εταιρειών διαχείρισης πιστωτικών διευκολύνσεων να κινούν διαδικασία κατάσχεσης και πλειστηριασμού κατά δανειοληπτών θα πρέπει να τίθεται υπό τον έλεγχο της κατάχρησης δικαιώματος.    Η αντίθεση της διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης στα αντικειμενικά όρια του άρθρου 281 ΑΚ και η ως αποτέλεσμα αυτής, ακυρότητα της διαδικασίας, μπορεί να αποτελέσει λόγο ανακοπής του άρθρου 933 ΚΠολΔ. [1] Σύμφωνα με το άρθρο 281 ΑΚ, η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται αν υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός ή οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Μια τέτοια περίπτωση δύναται να συνιστά η αιφνιδιαστική και πρόωρη επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης από την πλευρά της πιστώτριας εν μέσω διεξαγωγής συζητήσεων και διαπραγματεύσεων για την ρύθμιση της οφειλής του δανειολήπτη [2] . Η επέλευση βλάβης στον οφειλέτη από την άσκηση του δικαιώματος της επισπεύδουσας τρ

By George Kazoleas, Lawyer Two recent cases, one by the European Court of Human Rights and the other by the Athens Court of First Instance with similar facts, show once again that justice can dispel the darkness caused by human deceit having as a result the distortion of real facts. Against time and limitation Time, was essentially the reason why the courts in Serbia denied the 50-year-old Peda Boljevic the right to know the truth about who his biological father was. Until 2011 he believed that A was his real father but when he died, Boljevic discovered in old court rulings around 1970 that A could not be his biological father. So, at the beginning of 2012, he filed a lawsuit with his mother, invoking the old decisions by also adding the argument that back then there was no DNA test, but today this could be done based on a court decree. The courts in Serbia, both the court of first instance and the court of appeals, rejected his application as lapsed, after so many years. In pa

By George Kazoleas, Lawyer LL.M. The digitization of justice and the increasing use of forms of e-justice by legal systems is not only a reality but also a necessity that arose from the unprecedented conditions created and continues to create the covid-19 pandemic. An admittedly more advanced area of digitalisation of justice is artificial intelligence in judicial systems, which, as many experts predict, is the sure future in the way justice is administered. Ιn this matter, the Council of EU [1]  notes that the deployment of artificial intelligence systems in the justice sector is already being researched and developed in the EU and that the practical implementation of such systems is already imminent in some Member States. The Council also notes that a sufficient level of digitalisation is also a prerequisite for the use of artificial intelligence applications. It is also emphasized, that artificial intelligence systems in the justice sector may in the future be capable of perfo

του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου Με την ευρεία χρήση της τηλεργασίας παρατηρείται αύξηση περιστατικών εκφοβισμού και ηθικής παρενόχλησης, καθώς το mobbing βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα νέα τεχνολογικά μέσα σύνδεσης και επικοινωνίας εργαζόμενου και εργοδότη. Με δύο πρόσφατα βασικά νομοθετήματα καθορίζεται το θεσμικό πλαίσιο για την τηλεργασία. Πρόκειται για το Νόμο 4807/2021 (ΦΕΚ Α 96/11-6-2021) που αφορά στο δημόσιο τομέα και το Νόμο 4808/2021(ΦΕΚ 101/Α` 19.6.2021) άρθρο 67, με το οποίο αντικαθίσταται το άρθρο 5 του ν. 3846/2010 («Εγγυήσεις για την εργασιακή ασφάλεια και άλλες διατάξεις», ΦΕΚ 66/Α` 11.5.2010). Σύμφωνα με τον ορισμό για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τηλεργασία είναι η εξ αποστάσεως παροχή της εξαρτημένης εργασίας του εργαζομένου και με τη χρήση της τεχνολογίας, δυνάμει της σύμβασης εργασίας πλήρους, μερικής, εκ περιτροπής ή άλλης μορφής απασχόλησης, η οποία θα μπορούσε να παρασχεθεί και από τις εγκαταστάσεις του εργοδότη. Για το Δημόσιο, τηλεργασία είναι η μορφή οργάν

του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου Κατά το στάδιο πριν τη σύναψη μιας δανειακής σύμβασης μεταξύ του πιστωτικού ιδρύματος και του υποψήφιου δανειολήπτη, η ανισότητα διαπραγματευτικής ισχύος των προτιθεμενων συμβαλλομένων  φτάνει στην κορύφωση της προκειμένου να ολοκληρωθεί η συμφωνία. Η πίεση να συμφωνηθούν οι επιμέρους ρήτρες που συνηθέστατα απεικονίζουν την ανισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων μεταξύ των δύο πλευρών και που αρκετές από αυτές είναι καταχρηστικές, παρά το γεγονός ότι έχουν προηγουμένως νομολογιακά κριθεί ή και νομοθετηθεί ως τέτοιες, δεν είναι μια ουδέτερη πίεση, αλλά η πίεση του δυνατού και οικονομικά ισχυρού απέναντι στον οικονομικά αδύνατο και ψυχικά ευάλωτο. Μία από τις δικλείδες αποφυγής της κατάχρησης της θέσης ισχύος του πιστωτικού ιδρύματος είναι η απαίτηση καλής πίστης, κατά την εκτίμηση της οποίας, πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη διαπραγματευτική δύναμη εκατέρου των συμβαλλομένων, στο αν ο καταναλωτής παρακινήθηκε κατά οποιοδήποτε τρόπο να αποδεχθεί

του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου Σύμφωνα με το Άρθρο 47 (Δικαίωμα πραγματικής προσφυγής και αμερόληπτου δικαστηρίου) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, «κάθε πρόσωπο του οποίου παραβιάστηκαν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που διασφαλίζονται από το δίκαιο της Ένωσης, έχει δικαίωμα πραγματικής προσφυγής ενώπιον δικαστηρίου, τηρουμένων των προϋποθέσεων που προβλέπονται στο παρόν άρθρο». (παρ.1) Το Άρθρο 47 περιλαμβάνει το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο, χωρίς να περιορίζεται σε ποινικές κατηγορίες και δικαιώματα και υποχρεώσεις αστικού χαρακτήρα. Όπως είναι γνωστό ο Χάρτης εφαρμόζεται σε εθνικό επίπεδο μόνον όταν τα κράτη μέλη εφαρμόζουν το δίκαιο της ΕΕ ή παρεκκλίνουν από αυτό. Η συγκεκριμένη διάταξη εφαρμόζεται σε όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που απορρέουν από το δίκαιο της ΕΕ και βρίσκεται σε αντιστοιχία με τα δικαιώματα που προβλέπονται στο Άρθρο 6 παράγραφος 1 της ΕΣΔΑ (δικαίωμα στη χρηστή απονομή της δικαιοσύνης), διασφαλίζοντας κατ’ ελάχιστον, την προστασία που

By George Kazoleas, Lawyer LL.M. It is well known that loan agreements contain terms and conditions that disturb the balance between the parties to the detriment of the borrower and are therefore legally and judicially  diagnosed as contrary to law. Despite this, most banks insist on including them in their new contracts, refusing to comply with court rulings even by the European Court of Justice. Especially, foreign currency loan agreements (such as the Swiss franc) contain many unfair and opaque terms. Particularly: The Bank had to inform the potential borrower of the foreign exchange risk and explain in detail the relevant clauses before concluding the loan. It is very common, that the loan agreement does not mention anything about this risk, nor does it appear that the borrower has been effectively and properly informed by a competent bank official. According to Cypriot and European legislation and case law, the loan agreement must set out in a transparent manner the exact fu