Giorgos Kazoleas

του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου Η Διοίκηση έχει υποχρέωση να απαντάει επί των αιτημάτων των πολιτών εντός τριάντα (30) ημερών από την υποβολή του αιτήματος. Τη σχετική υποχρέωση προβλέπει τόσο το Σύνταγμα της Δημοκρατίας όσο και ο Νόμος περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου του 1999. Το δικαίωμα αναφοράς παρέχεται ανεξαιρέτως σε κάθε πρόσωπο που ζει στη Δημοκρατία, είτε φυσικό είτε νομικό και καλύπτει την υποβολή παραπόνου ή αιτήματος για να προβεί η διοίκηση σε διοικητική ενέργεια ή για την ανάκληση ή τροποποίηση πράξης που έχει ήδη εκδοθεί ή για την αποτροπή ή επανόρθωση ηθικής ή υλικής βλάβης. Ακόμα κι αν το αίτημα έχει υποβληθεί σε αναρμόδια Αρχή, αυτή δεν πρέπει να το απορρίψει, αλλά να το διαβιβάσει στην αρμόδια Αρχή. Από την καθημερινή πρακτική είναι προφανές ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η υποχρέωση τήρησης της προθεσμίας των 30 ημερών εντός της οποίας καλείται η Διοίκηση να απαντήσει, αποτελεί κενό γράμμα του νόμου. Συνήθως ο πολίτης πρέπει ν

του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου Η Σύμβαση Εγγύησης που συνάπτεται μεταξύ Εγγυητή και Τράπεζας αποτελεί συμφωνία που θα πρέπει να μελετηθεί πολύ προσεκτικά πριν την υπογραφή της καθώς οι όροι της έχουν άμεση επιρροή στις υποχρεώσεις του Εγγυητή ιδίως στις περιπτώσεις , στις οποίες η Σύμβαση Δανείου μεταξύ Πρωτοφειλέτη και Τράπεζας δεν εξελίσσεται ομαλά. Αλλά ακόμα και μετά τη σύναψη της, οι όροι της εγγυητικής συμφωνίας θα πρέπει να εξετάζονται με προσοχή καθώς ορισμένοι από αυτούς έχουν κριθεί παράνομοι και καταχρηστικοί. Η υποχρέωση ενημέρωσης του Εγγυητή πριν από τη σύναψη της Εγγυητικής Σύμβασης Η υποχρέωση της Τράπεζας να ενημερώνει τον εγγυητή υφίσταται σε δύο διαφορετικούς χρόνους, πριν τη σύναψη της σύμβασης και μετά από αυτήν. Σύμφωνα με το άρθρο 5 του περί της Προστασίας Ορισμένης Κατηγορίας Εγγυητών Νόμου του 2003 προτού ο προτιθέμενος εγγυητής υπογράψει σύμβαση εγγύησης σε σχέση με την παραχώρηση δανείου για ποσό πέραν των πέντε χιλιάδων λιρών, ο προτιθέμενος πισ

By George Kazoleas, Lawyer The EU Court of Justice has issued important decisions in recent years on the issue of bank foreign currency loans, essentially in Swiss francs, which has created significant case law useful for defending the interests of borrowers who have been “trapped” by credit institutions in contracts with abusive currency risk clauses resulting in undue overchargings. In summing up this case-law, the European Court of Justice has reached the following main conclusions: 1.The loan agreement must set out in a transparent manner the exact functioning of the foreign currency conversion mechanism and the exchange rate clause so that the consumer can assess the financial consequences of this mechanism. 2.The borrower must be clearly informed by the bank that, by concluding a loan agreement in a foreign currency, he / she is exposed to a certain foreign exchange risk that he / she may find it difficult to cope with in the event of a devaluation of the currency again

By George Kazoleas, Lawyer The EU Regulations clarifying the rules applicable to property regimes for international married couples or registered partnerships apply from 29 January 2019. Τhese are the Regulations (EU) 2016/1103 of 24 June 2016 implementing enhanced cooperation in the area of jurisdiction, applicable law and the recognition and enforcement of decisions in matters of matrimonial property regimes and (EU) 2016/1104 of 24 June 2016 implementing enhanced cooperation in the area of jurisdiction, applicable law and the recognition and enforcement of decisions in matters of the property consequences of registered partnerships. The regulations establish clear rules in cases of divorce or death and bring an end to parallel and possibly conflicting proceedings in various Member States, for instance on property or bank accounts. In short, they bring more legal clarity for international couples [1] . As regards the jurisdiction in the event of the death of one of the spo

Του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου Η σιωπή του κατηγορούμενου κατά την ποινική διαδικασία αποτελεί δικαίωμα κατοχυρωμένο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 6 παρ.1). Δυστυχώς σε ορισμένες έννομες τάξεις και στην ποινική πρακτική αυτών, η σιωπή του κατηγορούμενου εκτιμάται ως ομολογία ή αποδοχή της κατηγορίας, πρακτική που θίγει καίρια τον πυρήνα των υπερασπιστικών δικαιωμάτων του. Το δικαίωμα σιωπής αποτελεί σημαντική πτυχή του τεκμηρίου αθωότητας και η χρησιμότητά του έγκειται στην προστασία του κατηγορουμένου από την αυτοενοχοποίηση. Ο έλεγχος τήρησης του δικαιώματος σιωπής, όπως και του συναφούς δικαιώματος της μη αυτονεχοποίησης είναι ιδιαίτερα κρίσιμος για την ή τις αξιόποινες πράξεις που ένα πρόσωπο θεωρείται ύποπτο ή κατηγορείται ότι έχει διαπράξει και όχι, για παράδειγμα, σε θέματα που σχετίζονται με την ταυτοποίηση ενός υπόπτου ή κατηγορούμενου. Η ουσία του δικαιώματος σιωπής συνίσταται στην απαγόρευση εξαναγκασμού του υπόπτου ή κατηγορούμενου

Του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου Το θέμα  της   αμεροληψίας του δικαστηρίου έχει αποτελέσει σε  πολλές   υποθέσεις αντικείμενο εξέτασης από  τους   δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η σχέση δικαστών και δικηγόρων που εμπλέκονται στην ίδια υπόθεση δεν είναι σπάνια ιδίως σε έννομες τάξεις μικρών χωρών και ως γεγονός αποτελεί απειλή για το δικαίωμα σε αμερόληπτο και ανεξάρτητο δικαστήριο, ως ειδικότερη έκφανση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, του άρθρου 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) [1] . Η απόφαση κατά  της   Μάλτας το 2009 Σημαντική ως  προς   το θέμα αυτό είναι η απόφαση του ΕΔΔΑ στην υπόθεση Micallef v. Malta, της 15ης Οκτωβρίου 2009 (αρ. αίτησης 17056/06), στην οποία ο αιτών Micallef προσέφυγε για λογαριασμό της αποθανούσας αδελφής του ισχυριζόμενος ότι εκείνη δεν έτυχε δίκαιης δίκης καθώς δεν της δόθηκε η δυνατότητα να υποβάλλει τις αξιώσεις της ενώπιον αμερόληπτου δικαστηρίου, όπως απαιτεί το άρθρο 6 παρ.1 της ΕΣΔ

Δικαστική ήττα για τράπεζες που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιχειρώντας να προσβάλουν τη νομοθεσία για τους παράνομους και καταχρηστικούς όρους δανειακών συμβάσεων. Συγκεκριμένα, το ΕΔΔΑ απέρριψε, με ομόφωνη απόφασή του της 20.12.2018, τις αιτήσεις πέντε τραπεζών από την Ουγγαρία στην υπόθεση Merkantil Car Zrt. κατά Ουγγαρίας (αίτηση αριθ. 22853/15 κ.α.) οι οποίες ως μέλη της OTP Banking Group, κατήγγειλα την εθνική νομοθεσία που καθιστούσε παράνομους και αθέμιτους διάφορους τυποποιημένους όρους συμβάσεων δανείου, επικαλούμενες ότι είχε παραβιάσει το δικαίωμά τους σε δίκαιη δίκη και στην ειρηνική απόλαυση της περιουσίας τους. Το Δικαστήριο, συνεκδικάζοντας τις προσφυγές των πέντε τραπεζών ως συναφείς, τις απέρριψε ως απαράδεκτες και προδήλως αβάσιμες. Συγκεκριμένα, το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι οι αυστηρές διαδικαστικές προθεσμίες και οι άλλοι διαδικαστικοί κανόνες που εφαρμόζονταν στο πλαίσιο της προσφυγής των τραπεζών κατά του τεκμηρίου των αθέμιτω