Ποινική ευθύνη για μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο: Αναίρεση αθωωτικής απόφασης
![Εικόνα](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtl0ZqQKblqeWzsFvmeTqcVoYbXTnl5xV3vbwsecYIVftv0oDL_WgIF4cIgpE3nMIJphYDtiS74dsb6_iguouzsvsQIHWIHhp5nA_Bawp5sDTo6HIFMRQfcO0lEh5YH9O6RrVZO68hQtbq/s400/%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25BB+%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25B3%25CF%2587%25CE%25BF%25CE%25B5355.jpg)
Άρειος Πάγος, αρ. απόφασης 9/2017 (ποιν.): Ποινική ευθύνη για μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο: Αθωωτική απόφαση με το αιτιολογικό ότι τα χρέη του κατηγορούμενου οφειλέτη δεν ξεπερνούσαν το ποσό των 100.000 € κατ’ έτος, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 66 του ν. 4174/2013, το οποίο αφορά στη φοροδιαφυγή, και όχι στη μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο. Εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου, εφόσον ο νόμος περί μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο (1882/1990) ουδέποτε όριζε κατώτατο όριο κατ’ έτος (διαχειριστικό ή φορολογικό), αλλά κατώτατο όριο θεμελίωσης του αξιοποίνου βάσει του συνολικού ληξιπρόθεσμου χρέους που βεβαιώθηκε. Αναιρείται η προσβαλλόμενη απόφαση. “Κατά τις διατάξεις του άρθρου 25 παρ. 1 του ν. 1882/1990, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρ.23 παρ. 1 ν. 2523/1997, και στη συνέχεια με το άρθρο 34 παρ. 1 ν. 3220/2004, το τελευταίο των οποίων ισχύει από 1-1-2004 και καταλαμβάνει την παρούσα υπόθεση, ως εκ του χρόνου τελέσεως της επίδικης πράξεως και ως επιεικέστερο της εκ νέου τροποποιήσεως αυτού